Nou, de toppogingen zijn allemaal afgelopen, al dan niet met succes. Eindresultaat is dat van onze 16 deelnemers er 7 de top gehaald hebben. En dat ik daarbij was!
We gingen de 31e naar kamp 1, en al snel bleek dat er plannen ontstonden om de volgende dag niet naar kamp 2 te gaan, maar direct naar de top. Wel 1000 m klimmen in plaats van 700, maar voordeel is dan een overnachting minder hoger op de berg. Dit zou alleen iets zijn vor de sterkste klimmers, Markus, Richard en ik. En de supersherpa Jangbu vond het prima, expeditieleider Arnold ook, dus zo gebeurde het. De 1e november om 2 uur stonden we klaar, 3 westerlingen plus 2 sherpa’s. Het was niet overdreven koud, -15 graden C, en ik voelde me sterk.
We gingen in prima tempo de eerste 700 m naar boven, maar goed, dat was het makkelijkste deel van de beklimming. Daarna werd het slingerdeslang om ijstorens en instabiele sneeuwwanden heen. Vaak klimtechnisch niet eenvoudig, vooral omdat de sneeuw hier en daar los poeder was. Langzamerhand, met het naderen van 7000 m, werd het zwaarder. Rich en ik kregen het echt zwaar, heel zwaar. Markus kon het tempo net wat beter aan. Maar goed, terwijl de sherpa’s ook nog stukken vast touw moesten aanleggen nabij de top, kregen wij wat lucht...
Op 10.45 stonden we alle 5 op de top. Een heel klein topje, het was wat zoeken voor plaats om foto’s van elkaar te maken, je valt er zomaar vanaf, 1000 of 2000 m lager. Na een half uurtje hadden we het gezien (het was nog steeds koud) en gingen we terug, zonder problemen. Bij kamp 2 werden we binnengehaald door de overige klimmers die daar inmiddels waren, en kregen we weer wat te drinken. Hadden we wel nodig, het was inmiddels al bijna 12 uur na de start.
Die avond ben ik in kamp 1 gebleven, Markus en Rich gingen terug naar het basiskamp maar ik was wel een beetje erg moe, ik ben daar gebleven.
De dag erna gingen de overige klimmers voor hun toppoging (en ik rustig terug naar basiskamp). Van deze 10 zijn er 4 op de top gekomen: de Finse vrouwen Mia en Noora eerst om 9 uur, en uren later Stef en Dave. De 6 overigen moesten terug om allerlei redenen, meest kou en vermoeidheid. Vandaag (2 nov) kwam iedereen terug in het basiskamp, en sommigen waren erg, heel erg kapot of hadden toch lichte bevriezingsverschijnselen aan vingers of tenen. Niets onherstelbaars gelukkig!
Het gevoel blijft dat de Baruntse sterk onderschat wordt. Arnold vindt hem alles bij elkaar even zwaar als de Ama Dablam, en ik kan me er wel in vinden. Technisch iets makkelijker, maar met alles eromheen toch even zwaar.
Morgen/overmorgengaan we over een heel hoge pas (Amphu Laptsa La), 5800 m, waar we zelfs de dragers aan touwen naar beneden laten zakken (en zelf abseilen). Daarna zijn we weer enigszins in de bewoonde wereld (de Lukla – Everest route), Deze pas heeft zelfs een basiskamp...
Tot zover het top-verhaal. Ik ben weer toe aan Nederland, voel ik!
Jan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten