Hoe snel kunnen we terugkomen naar Kathmandu, dat is nu de vraag. We hebben de tocht Namche-Lukla in twee"en gesplitst, zodat we pas in Lukla aan zouden komen nadat de file aan wachtende klimmers en trekkers opgelost zou zijn. Dat is aardig gelukt. Afgelopen nacht overnachtten we in een lodge in Phakding, en vanochtend liepen we naar Lukla. Het blijkt dat er wel gevlogen wordt maar het is geen af- en aanvliegen. Hier is het al weer dagenlang helder weer, maar in Kathmandu gooit bewolking roet in het eten. Ik ben benieuwd of we volgens planning morgenochtend kunnen vliegen. De Ama Dablam-expeditie die tegelijk met ons verliep, maar iets eerder klaar was, heeft 6 dagen vast gezeten... en vandaag zouden ze dan vliegen, maar nu zaten ze toch nog te wachten of het wel vandaag kon worden. Bij die Ama Dablamexpeditie was bijna iedereen op de top gekomen, maar gisteren liet een van de deelneemsters me zien hoe haar vingers eruit zagen, dat was geen feest. |Minimaal 1 vinger zal ze gaan verliezen, brrr. En ze leek er nog trots op ook, sommige mensen zitten raar in elkaar. Onze Takeshi, de Japanse Canadees die de top niet haalde en ook bevriezingsverschijnselen had aan zijn vingers, zit nu regelmatig ermee in lauw water en loopt de hele dag met handschoenen aan. Zijn vingers zijn wat gezwollen en een beetje zwartig, maar als het meezit herstelt dat wel.
Nu ik het toch over leed heb, bij de Amphu Laptse-pas waar wij een paar dagen zo moeizaam passeerden, zijn 2 dagen later 4 mensen overleden, tegelijk gevallen. 1 westerling en 3 Nepalezen. Het was dus inderdaad maar een gevaarlijk gedoe.
Gisteren zaten 2 van onze teamleden in een ander hotel, en zagen daar dat een groep Irani"ers hun topsucces van |Baruntse aan het vnieren waren. Ze zouden voor ons de top hebben bereikt. Maar wij waren absoluut de eersten die dit najaaar op de top kwamen. Misschien durfden ze wel helemaal niet terug naar \Iran zonder topsucces, bang voor Ahmedinedad... Zo gaat het helaas wel vaak, of het nu voor de sponsors is of voor iets anders, 'bijna op de top' wordt 'de top'.
Gisteravond was het weer eens klein leed voor sommigen voor ons. Een van de dragers was al voor het vertrek in Namche 's morgens zo dronken, dat hij niet meer verder kon. De anderen verdeelden zijn last, gingen op weg, kregen spijt en zochten hem toch weer in Namche op - maar toen was hij zoek en nog steeds is hij niet gevonden. Gisteravond on half 12 had de laatste van ons zijn spullen. Ik lag toen trouwens al een paar uur te knorren. In Nepal wordt vroeg geleefd: midden van de avond slapen, maar om een uur of 6 is het al weer een drukte van belang. In Kathmandu of hier in de bergen, overal is dat wel zo.
Terwijl ik dit heb getypt, zijn er alweer een paar vliegtuigjes vertrokken en geland. Het gaat nu goed, ik heb alle vertrouwen dat we morgen terug kunnen.
Ik heb weer zin om terug te komen en ondergedompeld te worden in het gewone leven. Werk, familie, judo- en atletiektrainingen geven, heerlijk!
Jan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten