Hier dan een laatste bericht, ook al heb ik het idee dat weinig volgers nog op deze blog kijken nu ik weer 'live' in het land ben.
Zondagochtend ben ik thuisgekomen. Een laatste t-shirt dat ik nog in Kathmandu heb laten maken laat met een bijzondere tekst niets aan duidelijkheid te wensen over: het is een soort belofte aan mijn gezin dat dit echt de laatste keer is geweest. Vier expedities in Nepal en Tibet, met als resultaat drie heel mooie en beklommen toppen: Ama Dablam, Cho Oyu en Baruntse. Dat moet het maar zijn, over 2 jaar ga ik vast nog wel iets leuks doen maar geen expeditie meer!
Momenteel zit ik weer in mijn post-expeditiedip. Niet psychisch, maar puur fysiek. Ik voel me of ik erg ziek ben geweest, zo ongeveer. Zwak, tikkeltje duizelig soms, kouwelijk.... Eerdere keren was dat ongeveer vergelijkbaar en duurde het een week of 3-4 tot ik me weer helemaal hersteld voelde. Het blijft gek: de laatste dagen in de bergen voelde ik me supersterk, en hier terug is daar opeens niets van over. Ik moet nog eens te weten komen of andere expeditiegangers ook dat soort verschijnselen hebben.
Niettemin geniet ik wel na, op andere manieren. En ik ben ook weer heerlijk aan het werk.
Wie mijn foto's wil zien kan ze op
bekijken. Ik heb in de titels van de foto's wat tekst toegevoegd, hopelijk is het daarmee redelijk te volgen.
Wie de blog hebben gevolgd: bedankt voor de aandacht, en ik hoop dat de expeditie een beetje te volgen was - ondanks de beperkte beschikbaarheid over een pc met satellietverbinding in de bergen.
Met berggroet,
Jan
woensdag 16 november 2011
vrijdag 11 november 2011
Kathmandu revisited
Zoals ik hoopte zijn we gisteren zonder enig probleem met een vliegtuigje weer terug gekomen. Weer even wennen, een drukke stad met straten, auto's, motoren en eeuwig getoeter, na bijna 4 weken in de bergen. Geen tent, donzen kleding en slaapzak, geen klimspullen, het is niet anders: back to normal life.
OmOm ook alvast te wennen aan het verkeer, heb ik vanochtend een motorfiets gehuurd en ben gelijk een ontzettend eind ermee gaan rijden. Erg leuk, en met dat linksrijdende verkeer heb je wat te doen. Vooral als er eens een rustige weg is, is het wennen, voor dat je 't weet rijd je rechts en dat vindt een eerste tegenligger maar heel vreemd. Maar goed, in Kathmandu zelf vind je die rustige wegen niet, het is hectisch en chaotisch. Wel gezellig, met zoveel motorfietsen die allemaal om de auito's heen krioelen. Dat vind je niet in Nederland.
Een ding kwam nog wel aan het licht bij dat motorrijden, nl. dat ik toch wel een kleine blessure heb opgelopen bij het klimmen, of liever bij het afdalen (ik meen dat nog niet geblogd te hebben). Bij de afdaling van de Baruntse, ongeveer halverwege, maakte ik een beoordelingsfoutje en ging met het vast touw om mijn arm (een eenvoudige manier om snel en zeker af te dalen) iets te vroeg een heel steil stukje sneeuw af. Dat heb ik geweten: ik pendelde een beetje, draaide, en voordat ik wist wat er gebeurde had het touw zich om mijn hand/pols gewikkeld, waarbij ik met mijn andere hand (als reflex) dat zo vasthield. Voor ik los kon laten (ik hing nog 10 cm boven de sneeuw of zo) was mijn rechterhand aardig gekneusd. Ik heb er direct sneeuw op gedaan - in ruime mate voorhanden daar - en voelde wel dat het opzette maar dat ' alles het nog deed'. Een dikke hand was het gevolg, maar behalve bij iemand de hand schudden voelde ik er weinig van. O ja, bij kou bleef het ook gevoelig. Vandaag met dat getril aan het motorfietsstuur voelde ik het ook, echt helemaal hersteld is het nog niet.
Gisterenmiddag heb ik mijn vlucht naar huis maar zo snel mogelijk verzet, twee dagen eerder. Zondag kom ik thuis. Nu nog even een nachtje gezellig tussen de kakkerlakken (je vindt ze overal, alleen in mijn bed blijven ze weg. Gelukkig geen muggen, andersom zou ik een slechte ruil vinden. Morgen nog een stukje op de huurmotor van het mooie weer genieten en dan aan het eind van de middag naar huis.
OmOm ook alvast te wennen aan het verkeer, heb ik vanochtend een motorfiets gehuurd en ben gelijk een ontzettend eind ermee gaan rijden. Erg leuk, en met dat linksrijdende verkeer heb je wat te doen. Vooral als er eens een rustige weg is, is het wennen, voor dat je 't weet rijd je rechts en dat vindt een eerste tegenligger maar heel vreemd. Maar goed, in Kathmandu zelf vind je die rustige wegen niet, het is hectisch en chaotisch. Wel gezellig, met zoveel motorfietsen die allemaal om de auito's heen krioelen. Dat vind je niet in Nederland.
Een ding kwam nog wel aan het licht bij dat motorrijden, nl. dat ik toch wel een kleine blessure heb opgelopen bij het klimmen, of liever bij het afdalen (ik meen dat nog niet geblogd te hebben). Bij de afdaling van de Baruntse, ongeveer halverwege, maakte ik een beoordelingsfoutje en ging met het vast touw om mijn arm (een eenvoudige manier om snel en zeker af te dalen) iets te vroeg een heel steil stukje sneeuw af. Dat heb ik geweten: ik pendelde een beetje, draaide, en voordat ik wist wat er gebeurde had het touw zich om mijn hand/pols gewikkeld, waarbij ik met mijn andere hand (als reflex) dat zo vasthield. Voor ik los kon laten (ik hing nog 10 cm boven de sneeuw of zo) was mijn rechterhand aardig gekneusd. Ik heb er direct sneeuw op gedaan - in ruime mate voorhanden daar - en voelde wel dat het opzette maar dat ' alles het nog deed'. Een dikke hand was het gevolg, maar behalve bij iemand de hand schudden voelde ik er weinig van. O ja, bij kou bleef het ook gevoelig. Vandaag met dat getril aan het motorfietsstuur voelde ik het ook, echt helemaal hersteld is het nog niet.
Gisterenmiddag heb ik mijn vlucht naar huis maar zo snel mogelijk verzet, twee dagen eerder. Zondag kom ik thuis. Nu nog even een nachtje gezellig tussen de kakkerlakken (je vindt ze overal, alleen in mijn bed blijven ze weg. Gelukkig geen muggen, andersom zou ik een slechte ruil vinden. Morgen nog een stukje op de huurmotor van het mooie weer genieten en dan aan het eind van de middag naar huis.
dinsdag 8 november 2011
Lukla airport
Hoe snel kunnen we terugkomen naar Kathmandu, dat is nu de vraag. We hebben de tocht Namche-Lukla in twee"en gesplitst, zodat we pas in Lukla aan zouden komen nadat de file aan wachtende klimmers en trekkers opgelost zou zijn. Dat is aardig gelukt. Afgelopen nacht overnachtten we in een lodge in Phakding, en vanochtend liepen we naar Lukla. Het blijkt dat er wel gevlogen wordt maar het is geen af- en aanvliegen. Hier is het al weer dagenlang helder weer, maar in Kathmandu gooit bewolking roet in het eten. Ik ben benieuwd of we volgens planning morgenochtend kunnen vliegen. De Ama Dablam-expeditie die tegelijk met ons verliep, maar iets eerder klaar was, heeft 6 dagen vast gezeten... en vandaag zouden ze dan vliegen, maar nu zaten ze toch nog te wachten of het wel vandaag kon worden. Bij die Ama Dablamexpeditie was bijna iedereen op de top gekomen, maar gisteren liet een van de deelneemsters me zien hoe haar vingers eruit zagen, dat was geen feest. |Minimaal 1 vinger zal ze gaan verliezen, brrr. En ze leek er nog trots op ook, sommige mensen zitten raar in elkaar. Onze Takeshi, de Japanse Canadees die de top niet haalde en ook bevriezingsverschijnselen had aan zijn vingers, zit nu regelmatig ermee in lauw water en loopt de hele dag met handschoenen aan. Zijn vingers zijn wat gezwollen en een beetje zwartig, maar als het meezit herstelt dat wel.
Nu ik het toch over leed heb, bij de Amphu Laptse-pas waar wij een paar dagen zo moeizaam passeerden, zijn 2 dagen later 4 mensen overleden, tegelijk gevallen. 1 westerling en 3 Nepalezen. Het was dus inderdaad maar een gevaarlijk gedoe.
Gisteren zaten 2 van onze teamleden in een ander hotel, en zagen daar dat een groep Irani"ers hun topsucces van |Baruntse aan het vnieren waren. Ze zouden voor ons de top hebben bereikt. Maar wij waren absoluut de eersten die dit najaaar op de top kwamen. Misschien durfden ze wel helemaal niet terug naar \Iran zonder topsucces, bang voor Ahmedinedad... Zo gaat het helaas wel vaak, of het nu voor de sponsors is of voor iets anders, 'bijna op de top' wordt 'de top'.
Gisteravond was het weer eens klein leed voor sommigen voor ons. Een van de dragers was al voor het vertrek in Namche 's morgens zo dronken, dat hij niet meer verder kon. De anderen verdeelden zijn last, gingen op weg, kregen spijt en zochten hem toch weer in Namche op - maar toen was hij zoek en nog steeds is hij niet gevonden. Gisteravond on half 12 had de laatste van ons zijn spullen. Ik lag toen trouwens al een paar uur te knorren. In Nepal wordt vroeg geleefd: midden van de avond slapen, maar om een uur of 6 is het al weer een drukte van belang. In Kathmandu of hier in de bergen, overal is dat wel zo.
Terwijl ik dit heb getypt, zijn er alweer een paar vliegtuigjes vertrokken en geland. Het gaat nu goed, ik heb alle vertrouwen dat we morgen terug kunnen.
Ik heb weer zin om terug te komen en ondergedompeld te worden in het gewone leven. Werk, familie, judo- en atletiektrainingen geven, heerlijk!
Jan
Nu ik het toch over leed heb, bij de Amphu Laptse-pas waar wij een paar dagen zo moeizaam passeerden, zijn 2 dagen later 4 mensen overleden, tegelijk gevallen. 1 westerling en 3 Nepalezen. Het was dus inderdaad maar een gevaarlijk gedoe.
Gisteren zaten 2 van onze teamleden in een ander hotel, en zagen daar dat een groep Irani"ers hun topsucces van |Baruntse aan het vnieren waren. Ze zouden voor ons de top hebben bereikt. Maar wij waren absoluut de eersten die dit najaaar op de top kwamen. Misschien durfden ze wel helemaal niet terug naar \Iran zonder topsucces, bang voor Ahmedinedad... Zo gaat het helaas wel vaak, of het nu voor de sponsors is of voor iets anders, 'bijna op de top' wordt 'de top'.
Gisteravond was het weer eens klein leed voor sommigen voor ons. Een van de dragers was al voor het vertrek in Namche 's morgens zo dronken, dat hij niet meer verder kon. De anderen verdeelden zijn last, gingen op weg, kregen spijt en zochten hem toch weer in Namche op - maar toen was hij zoek en nog steeds is hij niet gevonden. Gisteravond on half 12 had de laatste van ons zijn spullen. Ik lag toen trouwens al een paar uur te knorren. In Nepal wordt vroeg geleefd: midden van de avond slapen, maar om een uur of 6 is het al weer een drukte van belang. In Kathmandu of hier in de bergen, overal is dat wel zo.
Terwijl ik dit heb getypt, zijn er alweer een paar vliegtuigjes vertrokken en geland. Het gaat nu goed, ik heb alle vertrouwen dat we morgen terug kunnen.
Ik heb weer zin om terug te komen en ondergedompeld te worden in het gewone leven. Werk, familie, judo- en atletiektrainingen geven, heerlijk!
Jan
maandag 7 november 2011
Namche Bazaar
Nou, ik zit inmiddels al weer aardig in de bewoonde wereld, in Namche Bazaar. Een handelsknooppunt (maar een zonder wegen en auto's), waar alles door dragers en yaks wordt aangevoerd. Maar eigenlijk is het nu meer een toeristisch dorpje, met lodges en souvenirwinkeltjes.
Om er te komen moesten we vanochtend vanuit Pangboche 500 m dalen. In Nepal betekent dat: totaal ca. 1100 m dalen maar tussendoor 600 m stijgen. Ik voel alle beenspieren, maar eigenlijk gaat het verrassend lekker, met Markus en Dave houden we er flink tempo in - en komen dan ver voor alle dragers en andere klimmers aan; gelukkig kunnen we hier in een lodge dan lekker wat eten.
Dat was een paar dagen geleden nog heel anders! Toen we uit het basiskamp weggingen om naar het kamp onder de pas Amphu Lapsa La te komen, liep het niet helemaal lekker. Dat 'kamp' bestond uit tenten die op smalle richeltjes tegen de bergwand werden 'geplakt' door onze sherpa's, voor wie niets teveel of te gek is. De dragers kwamen uren na ons, en sommigen moesten tot begin vd avond (dit vriezen natuurlijk) wachten om hun slaapzak te bemachtigen. Zo ook mijn tentgenoot Dave, die zolang in een andere tent tussen mensen in kroop.
De volgende ochtend gingen we al vroeg de pas op (spectaculair, over en tussen ijswanden door, foto's komen na de exeditie nog). Daar was het een heksenketel. Wij moesten aan touw abseilen, en ook de lasten van de dragers werden aan een touw naar beneden gelaten (sommige dragers zelf ook, wat wel een gek gezicht was). Van de andere kant kwamen ook klimmers, waardoor wij soms enorm moesten wachten. Markus en ik (zoals vaak de eersten) konden er nog redelijk doorkomen na een uur, maar de rest heeft 4-5 uur moeten wachten, gelukkig in de zon. Markus en ik daalden inmiddels rustig af naar de beoogde campsite, waar gelukkig het keukenpersoneel al vlot kwam en razendsnel in de open lucht (en bewolkt, flink vriezend) thee voor ons en henzelf zetten. Daarna was het uren wachten op alle anderen. Ik had redelijk snel een tentje en mijn slaapzak, en ben er niet meer uitgekomen. Op dat moment zaten we net onder de 5000 m hoogte, en dat was het laagste punt in heen heleboel dagen. Maar koud was het, ook de ochtend erop, in de mist/wolken met een beetje sneeuw. Ik ben die ochtend met heel koude handen en voeten zo snel als ik al mijn spullen had gepakt, op weg gegaan naar Pangboche, 1000 m lager. Daar verbleven we (tot vanochtend dus) in een lodge, in een echt bed. Dat was ook weer een paar weken geleden, je zou vergeten dat je ook anders dan in een tent bij - 20 gr. C kunt overnachten...
Nou ja, bij dit soort expedities is het een beetje de keuze: koud en winderig maar helder, of windstil e bewolkt/sneeuw. In dat laatste geval beklim je niet veel, dus we hebben geluk gehad (of eigenlijk: geen pech, want dit weer is vrij normaal in deze tijd van het jaar). Sinds 14 oktober, teon we de bergen introkken, hebben we 2 ochtenden geen stralende zon gezien.
Nu zitten we op 1 dag(je) lopen van Lukla, vanwaar we terug moeten vliegen naar Kathmandu, maar is er het probeem: dagenlang was het bewolkt en werd er niet gevlogen. Lukla zit vol met (2000, zegt men)gestrande mensen. Vandaag is er voor het eerst weer gevlogen, morgen wordt goed weer verwacht, maar de dag erop wanneer wij zouden moeten vliegen zou er storm kunnen komen...
Kortom: als het meezit ben ik snel terug, want dan probeer ik ook een paar dagen eerder naar Nederland te komen. Als het tegenzit, tja, dan duurt dat nog even...
Jullie horen het wel.
Jan
PS alles is relatief: bij die koude ostandigheden waar ik het over heb zijn er altijd nog sherpa's die op blote voeten in sandalen rondlopen.... zijn ze wel van dezelfde planeet?
Om er te komen moesten we vanochtend vanuit Pangboche 500 m dalen. In Nepal betekent dat: totaal ca. 1100 m dalen maar tussendoor 600 m stijgen. Ik voel alle beenspieren, maar eigenlijk gaat het verrassend lekker, met Markus en Dave houden we er flink tempo in - en komen dan ver voor alle dragers en andere klimmers aan; gelukkig kunnen we hier in een lodge dan lekker wat eten.
Dat was een paar dagen geleden nog heel anders! Toen we uit het basiskamp weggingen om naar het kamp onder de pas Amphu Lapsa La te komen, liep het niet helemaal lekker. Dat 'kamp' bestond uit tenten die op smalle richeltjes tegen de bergwand werden 'geplakt' door onze sherpa's, voor wie niets teveel of te gek is. De dragers kwamen uren na ons, en sommigen moesten tot begin vd avond (dit vriezen natuurlijk) wachten om hun slaapzak te bemachtigen. Zo ook mijn tentgenoot Dave, die zolang in een andere tent tussen mensen in kroop.
De volgende ochtend gingen we al vroeg de pas op (spectaculair, over en tussen ijswanden door, foto's komen na de exeditie nog). Daar was het een heksenketel. Wij moesten aan touw abseilen, en ook de lasten van de dragers werden aan een touw naar beneden gelaten (sommige dragers zelf ook, wat wel een gek gezicht was). Van de andere kant kwamen ook klimmers, waardoor wij soms enorm moesten wachten. Markus en ik (zoals vaak de eersten) konden er nog redelijk doorkomen na een uur, maar de rest heeft 4-5 uur moeten wachten, gelukkig in de zon. Markus en ik daalden inmiddels rustig af naar de beoogde campsite, waar gelukkig het keukenpersoneel al vlot kwam en razendsnel in de open lucht (en bewolkt, flink vriezend) thee voor ons en henzelf zetten. Daarna was het uren wachten op alle anderen. Ik had redelijk snel een tentje en mijn slaapzak, en ben er niet meer uitgekomen. Op dat moment zaten we net onder de 5000 m hoogte, en dat was het laagste punt in heen heleboel dagen. Maar koud was het, ook de ochtend erop, in de mist/wolken met een beetje sneeuw. Ik ben die ochtend met heel koude handen en voeten zo snel als ik al mijn spullen had gepakt, op weg gegaan naar Pangboche, 1000 m lager. Daar verbleven we (tot vanochtend dus) in een lodge, in een echt bed. Dat was ook weer een paar weken geleden, je zou vergeten dat je ook anders dan in een tent bij - 20 gr. C kunt overnachten...
Nou ja, bij dit soort expedities is het een beetje de keuze: koud en winderig maar helder, of windstil e bewolkt/sneeuw. In dat laatste geval beklim je niet veel, dus we hebben geluk gehad (of eigenlijk: geen pech, want dit weer is vrij normaal in deze tijd van het jaar). Sinds 14 oktober, teon we de bergen introkken, hebben we 2 ochtenden geen stralende zon gezien.
Nu zitten we op 1 dag(je) lopen van Lukla, vanwaar we terug moeten vliegen naar Kathmandu, maar is er het probeem: dagenlang was het bewolkt en werd er niet gevlogen. Lukla zit vol met (2000, zegt men)gestrande mensen. Vandaag is er voor het eerst weer gevlogen, morgen wordt goed weer verwacht, maar de dag erop wanneer wij zouden moeten vliegen zou er storm kunnen komen...
Kortom: als het meezit ben ik snel terug, want dan probeer ik ook een paar dagen eerder naar Nederland te komen. Als het tegenzit, tja, dan duurt dat nog even...
Jullie horen het wel.
Jan
PS alles is relatief: bij die koude ostandigheden waar ik het over heb zijn er altijd nog sherpa's die op blote voeten in sandalen rondlopen.... zijn ze wel van dezelfde planeet?
donderdag 3 november 2011
Baruntse Summit!!!!
Nou, de toppogingen zijn allemaal afgelopen, al dan niet met succes. Eindresultaat is dat van onze 16 deelnemers er 7 de top gehaald hebben. En dat ik daarbij was!
We gingen de 31e naar kamp 1, en al snel bleek dat er plannen ontstonden om de volgende dag niet naar kamp 2 te gaan, maar direct naar de top. Wel 1000 m klimmen in plaats van 700, maar voordeel is dan een overnachting minder hoger op de berg. Dit zou alleen iets zijn vor de sterkste klimmers, Markus, Richard en ik. En de supersherpa Jangbu vond het prima, expeditieleider Arnold ook, dus zo gebeurde het. De 1e november om 2 uur stonden we klaar, 3 westerlingen plus 2 sherpa’s. Het was niet overdreven koud, -15 graden C, en ik voelde me sterk.
We gingen in prima tempo de eerste 700 m naar boven, maar goed, dat was het makkelijkste deel van de beklimming. Daarna werd het slingerdeslang om ijstorens en instabiele sneeuwwanden heen. Vaak klimtechnisch niet eenvoudig, vooral omdat de sneeuw hier en daar los poeder was. Langzamerhand, met het naderen van 7000 m, werd het zwaarder. Rich en ik kregen het echt zwaar, heel zwaar. Markus kon het tempo net wat beter aan. Maar goed, terwijl de sherpa’s ook nog stukken vast touw moesten aanleggen nabij de top, kregen wij wat lucht...
Op 10.45 stonden we alle 5 op de top. Een heel klein topje, het was wat zoeken voor plaats om foto’s van elkaar te maken, je valt er zomaar vanaf, 1000 of 2000 m lager. Na een half uurtje hadden we het gezien (het was nog steeds koud) en gingen we terug, zonder problemen. Bij kamp 2 werden we binnengehaald door de overige klimmers die daar inmiddels waren, en kregen we weer wat te drinken. Hadden we wel nodig, het was inmiddels al bijna 12 uur na de start.
Die avond ben ik in kamp 1 gebleven, Markus en Rich gingen terug naar het basiskamp maar ik was wel een beetje erg moe, ik ben daar gebleven.
De dag erna gingen de overige klimmers voor hun toppoging (en ik rustig terug naar basiskamp). Van deze 10 zijn er 4 op de top gekomen: de Finse vrouwen Mia en Noora eerst om 9 uur, en uren later Stef en Dave. De 6 overigen moesten terug om allerlei redenen, meest kou en vermoeidheid. Vandaag (2 nov) kwam iedereen terug in het basiskamp, en sommigen waren erg, heel erg kapot of hadden toch lichte bevriezingsverschijnselen aan vingers of tenen. Niets onherstelbaars gelukkig!
Het gevoel blijft dat de Baruntse sterk onderschat wordt. Arnold vindt hem alles bij elkaar even zwaar als de Ama Dablam, en ik kan me er wel in vinden. Technisch iets makkelijker, maar met alles eromheen toch even zwaar.
Morgen/overmorgengaan we over een heel hoge pas (Amphu Laptsa La), 5800 m, waar we zelfs de dragers aan touwen naar beneden laten zakken (en zelf abseilen). Daarna zijn we weer enigszins in de bewoonde wereld (de Lukla – Everest route), Deze pas heeft zelfs een basiskamp...
Tot zover het top-verhaal. Ik ben weer toe aan Nederland, voel ik!
Jan
zondag 30 oktober 2011
Baruntse basiskamp en kamp 1- bijltjesdag
Dag volgers,
Donderdag kwamen we na een paar dagen trekken door een prachtig rivierdal (steeds met uitzicht op Mount Everest en Lhotse) in het basiskamp aan. Erg mooi gelegen, helemaal omringd door besneeuwde toppen, waarvan Baruntse de hoogste is.
Na een rustdag zijn we zaterdag in de loop van de ochtend naar kamp 1 geklommen, met als doel verdere acclimatisatie en tevens wat spullen brengen die we daar pas nodig hebben bij de toppoging. Markus, de Zwitser die op dit moment het sterkst is, ging als eerste en in als 2e enz. Helemaal fout natuurlijk, de langzaamsten zouden het eerst moeten gaan. Maar ik kan ze niet dwingen of zo. Een pitige klim, eerst makkelijk 550 m omhoog over envoudig sneeuw. Daarna de West Col: stukje rotsklimmen en vervolgens 100 m steile sneeuw en ijs (40-50 graden). Technisch gezien een makkie, maar oh die hoogte! Ik vond al dat ik er last van had, maar de sherpa’s haalden me niet echt in (wat vooral werd veroorzaakt omdat ze veel zwaardere lasten droegen, natuurlijk) en hijgden meer dan ik. Maar goed, bovenaan die col, met uitzicht op een zeer dichtbije berg Makalu (8450 m), begonnen de sherpa’s kamp 1 te maken. Ik heb een tijdje geholpen met de eerste tent, heb mijn spullen gedropt en ben teruggegaan. Toen kwam ik de andere klimmers tegen (behalve Markus, die was al eerder teruggegaan). Engelsman Richard en Australiër Daniel kwamen redelijk snel, de overigen hadden het overduidelijk veel te zwaar. Al snel kwam ik mensen tegen die het niet meer voor donker terug in het basiskamp zouden halen. Een paar waren al snel gekeerd, maar echte problemen gaven een paar klimmers die niet meer op eigen kracht terug konden en geholpen moesten worden met drinken en eten en begeleiding. Uiteindelijk kwam Arnold met de laatsten om ongeveer 7 uur ’s avonds terug. Van een aantal klimmers is duidelijk dat ze zeer waarschijnlijk geen top zullen halen.
Als het weer redelijk of goed blijft, gaan we morgen (maandag) op pad naar kamp 1, dan 2, dan de top. De weersverwachtingen spreken elkaar wat tegen en zijn wisselend. Jullie horen het, hier of (eerder) op de website.
zaterdag 29 oktober 2011
In basiskamp Baruntse
Dag volgers,
Jan heeft ons gisteren weer gebeld met de satelliettelefoon. Hij is aangekomen in het basiskamp van de Baruntse en maakt het goed.
Helaas is het weer niet zo best, het heeft veel gesneeuwd en de verwachting voor de tweede helft van komende week is niet zo goed. Volgens planning zouden ze vandaag naar kamp 1 gaan, maar of dat met deze weersomstandigheden ook is gebeurd, weten we nog niet. Zodra we weer wat horen, zetten we het op deze weblog. Jullie kunnen ook kijken op de site van de organisatie die de expeditie heeft georganiseerd: www.summitclimb.com.
Als je het kopje "News" aanklikt en vervolgens "Mera Peak and Baruntse autumn" kom je bij het dagboek dat door Summitclimb wordt bijgehouden.
Groeten, Jenny
Jan heeft ons gisteren weer gebeld met de satelliettelefoon. Hij is aangekomen in het basiskamp van de Baruntse en maakt het goed.
Helaas is het weer niet zo best, het heeft veel gesneeuwd en de verwachting voor de tweede helft van komende week is niet zo goed. Volgens planning zouden ze vandaag naar kamp 1 gaan, maar of dat met deze weersomstandigheden ook is gebeurd, weten we nog niet. Zodra we weer wat horen, zetten we het op deze weblog. Jullie kunnen ook kijken op de site van de organisatie die de expeditie heeft georganiseerd: www.summitclimb.com.
Als je het kopje "News" aanklikt en vervolgens "Mera Peak and Baruntse autumn" kom je bij het dagboek dat door Summitclimb wordt bijgehouden.
Groeten, Jenny
Abonneren op:
Posts (Atom)