Dag volgers,
Het gekke is bij de beklimming en ook wel bij andere activiteiten dat ik mezelf nog niet erg sterk vind, maar op een of andere manier toch steeds weer in de eerste groep zit, met erg sterke mannen. Maar af en toe is het wel afzien hoor...
Erg leuk was de training eergisteren om met hulp van een touw, pickel en stijgijzers een steile ijswand te beklimmen en weer ab te seilen. Eindelijk mijn rol in de expeditieleiding een betje waar kunnen maken. Een heel aantal klimmers had dit nooit eerdere gedaan, en Arnold en ik zorgden ervoor dat hun klimuitrusting goed was afgesteld en ik coachte nog wat van onderaf waar mensen het technisch niet zo handig deden.
We zitten nu, na de beklimming, weer in het Mera basiskamp van 5100 m, een beetje uit te rusten van de beklimming vanochtend. Voor sommigen is het wel een beetje proberen te herstellen van aandoeningen die ze nu of de afgelopen dagen opliepen, zoals keelontsteking, een verdraaide knie, heel erge moeheid. Zelf heb ik vanochtend ook wel zo ongelooflijk hijgend die koude lucht in het diepst van mijn longen ziten te persen, en moet ik ook even uitkijken voor die dingen, die uit de hand kunnen lopen zodat je de expeditie alleen nog vanuit je tent kunt volgen.... Maar het zal wel meevallen, uiteindelijk heb ik nooit echte problemen bij expedities.
Morgen gaan we weer wat omlaag, naar 4600 m, wat ons het idee geeft van een hersteloord (maar goed, dat is de hoogte van de hogste Alpentoppen...). De dag erop moeten we in Baruntse basiskamp aankomen, waarmee het opeens allemaal best snel gaat. Maar ook daar kan het weer slecht worden zodat we extra rustdagen of mislukte beklimmingen tegenkomen, mooi dus dat we die dagen hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten