Nou, maar goed dat ik een paar daagjes eerder naar Kathmandu ben gegaan, want de tijd kan ik best gebruiken. Allerlei kleine dingetjes heb ik gekocht, mar het belangrijkste waren wel de matrasjes waarop in 4 weken zal moeten liggen. Ik weet uit ervaring dat een heel dun rubber matje op een stenen ondergrond geen succes is, dus ik heb er maar 3 gekocht en daarop komt nog een thermarest opblaasmatrasje. Zo moet het wel redelijk zijn.
Gisteren heb ik toch nog even tijd gevonden om een zwembad van een van de grotere hotels te bezoeken, dat was best lekker na zoveel lopen in een stoffige, drukke stad.
Morgenochtend vroeg gaan we naar Lukla, met het vliegtuigje. Nou ja, we gaan naar het vliegeveld en dan maar zien dat we in een vliegtuig komen, en dat' ie vliegt, als het weer het toelaat. De afgelopen dagen was het trouwens heerlijk hier, zelfs net even te warm.
Vanochtend hebben we een briefing gehad over de expeditie, vrijwel iedereen was er nu. Het is me gelukt alle namen al te kennen en met iedereen even een praatje te maken in de afgelopen dagen. Lijkt me een leuke groep, wel zeer uiteenlopend met leeftijden van 30 tot boven de 60. En ze komen overal vandaan, veel uit Europese landen maar ook een Zuidafrikaan en een Australi"er. Ook de klimervaring wisselt heel sterk. Een paar hebben wel erg weinig gedaan op klimgebied, ik ben erg benieuwd of die ver komen. En er zijn er ook met ongeveer mijn ervaring, of iets meer. De meesten zijn echter nog nooit boven de 5000 m geweest, en voor hen is het afwachten hoe of ze tegen de hoogte kunnen. De eerste dagen stijgen we erg snel, per dag zo'n 1000 m, een spoed-acclimatisering dus. Expeditieleider Arnold raadt iedereen dan ook heel erg aan, Diamox te gebruiken, een middel dat de aanpassing aan hoogte versnelt en hogteziekte kan voorkomen. Ik ben nu ook echt voorgesteld als assistent-expeditieleider, ik ben benieuwd of dat veel werk oplevert. Het zal wel meevallen, Arnold is toch de eerste persoon om aan te spreken bij problemen.
In Lukla heb ik vast nog gelegenheid om iets op de blog te schrijven, daarna zeker niet meer. Jenny zal er wel af en toe iets opzetten, als ik haar bel. Dat bellen kan nog een paar dagen met mijn eigen mobieltje, daarna met de satelliettelefoon van Arnold. Hier in Kathmandu valt me inmiddels wel op dat erg veel mensen een mobieltje hebben, ook al is het een arm land. En ook het netwerk is veel uitgebreider dan een paar jaar geleden, toen je hooguit in Kathmandu kon bellen. Ook hier staat de tijd niet helemal stil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten