de voorbereiding - klimspullen

Beste blogvolgers,

Hier weer een vervolgberichtje. Nog 3 weken, dan ben ik onderweg.

Zoals aangekondigd, hier wat informatie over klimspullen. Iedereen die genoeg van expeditieklimmen weet: sla dit maar over, het is bedoeld voor wie daar nog vrijwel niets van weet.
Op zo'n expeditie heb je ongelooflijk veel nodig. Veel extreem warme kleding, bijvoorbeeld. Om van onderaf te beginnen: expeditieschoenen. Ik heb Millet's, fantastische schoenen. Over je sokken trek je een isolerend binnenschoentje. Daarmee schuif je in een goed passende  hoge stijgijzervaste schoen - dus met een heel stijve zool. Om die schoen zit een stevige maar lichte laag, die wind, water en sneeuw tegenhoudt. Omdat ik in het vliegtuig niet teveel gewicht meeneem, is dit de enige schoen behalve een gewone bergwandelschoen die ik meeneem. Dus ook als het nog niet zo heel koud is, of als er nog geen sneeuw ligt, doe ik ze aan.
Zodra je op sneeuw of ijs komt doe je stijgijzers onder je klimschoen. Met punten onderop, uiteraard, maar ook 2 punten aan de voorzijde voor erg steile sneeuw of ijs. Omdat die expeditieschoen zo omvangrijk is (door de isolatie) moest ik destijds speciaal grote stijgijzers aanschaffen.



Als (lang) ondergoed heb ik merino wollen ondergoed. Fantastisch isolerend, heerlijke pasvorm en (ik kan niet tegen gewone wol) niet irriterend. Daarover bij je benen en bovenlichaam nog 1 of meer lagen synthetische isolerende kleding, en daarover het summum in isolatie: donsbroek en donsjas. De donsjas natuurlijk met capuchon.
Aan je handen zijn op lagere hoogte gewone handschoenen prima, maar op grotere hoogte zijn handschoenen niet meer voldoende: de vingers hebben een te groot afkoelend oppervlak. Dus is het gebruikelijk donswanten te dragen. Heerlijk warm, ik heb er nog nooit koude vingers in gehad (ook nooit koude tenen in expedidieschoenen trouwens). Wel is het lastig nog iets te doen met je handen, een ritssluiting openen is al moeilijk. Daarom draag je er een paar dunne handschoentjes onder. Dus als je je wanten even uitdoet, heb je niet direct een probleem bij - x graden C.

In je handen heb je een pickel (ik heb die van het plaatje) of, als het redelijk vlak is zonder valgevaar, skistokken. Als je valt op een sneeuwhelling en je bent niet gezekerd aan een touw, kun je jezelf redden door op je buik te draaien en de punt in de sneeuw te duwen. Daarmee rem je af. In jaren heb ik het zelf nog maar 1 keer gebruikt, in de Alpen.

Dit waren in vogelvlucht wat belangrijke klimspullen. Wat bij klimmen in de Alpen anders is dan bij expeditie (men spreekt wel over alpiene stijl of juist expeditiestijl), is het volgende. In de Alpen zekert je klimmaat jou aan een klimtouw dat je meeneemt, en daarna zeker jij hem - of het nu rotsen, sneeuw of ijs is. Bij een expeditie zorg je ervoor, vaak tijdens het acclimatiseren, dat grote delen van de klimroute zijn voorzien van een vast touw. Dat is dun touw, permanent bevestigd aan bijvoorbeeld ijsschroeven. Als je daarna klimt kun je jezelf zekeren aan een stijgklem, ook Jumar genaamd. Die laat je langs het touw met je meeglijden, maar hij blokkeert als je zou vallen; je bent dus gezekerd ook als je alleen klimt. Als je vervolgens naar beneden gaat, kun je met een 'acht' een 8vormig aluminium aparaatje, jezelf laten abseilen.



Momenteel ben ik bezig een hotel te regelen. Verder moeten er nog wat dingetjes gebeuren, zoals expeditie-eten kopen, het eten tijdens het klimmen zelf (in het basiskamp kookt de Nepalese kok). Ik denk dat ik weer gevriesdroogde boerenkool-stamppot koop en verder niets. Het is me in 2009 het best bevallen, beter dan allerlei exotisch voer. En ja.... ik blijf zo'n echte Hollander, hè.


Jan